اوتیسم شدید
اوتیسم شدید با اوتیسم خفیف چه تفاوت هایی دارد؟ آیا این دو علائم مشترکی دارند؟ مدت زمان درمان اوتیسم خفیف چقدر می باشد؟ در این مقاله سعی نموده ایم که بیماری اوتیسم را معرفی کنیم و چگونگی درمان آن و برگزیدن بهترین درمان را ارائه دهیم.
اوتیسم یک اختلال و ناهنجاری رشدی است. این بیماری بر رفتار و مهارت های ارتباطی فرد تاثیر می گذارد. علائم آن ممکن است که در بیماری خفیف یا شدید رخ دهد. ارتباط برقرار کردن افراد اوتیسمی با دیگر افراد بسیار مشکل می باشد.
این عارضه به این معنی است که افرادی که مبتلا به بیماری اوتیسم می شوند بسیار متفاوت هستند و بسیار متفاوت از یکدیگران رفتار می کنند و هنوز به طور قانونی تشخیص طیف اوتیسم ثبت نشده است. بدین معنا که افراد مبتلا به طیف اوتیسم وجود دارند که نمی توانند صحبت کنند، یا حتی بنویسند و یا استفاده از وسایل دیگر را نمی دانند. حتی می توان به این نکته اشاره کرد که آن ها حتی طرز رفتن به توالت را به درستی نمی دانند. اغلب اوقات این افراد ممکن است که خودخواهانه یا مضطرب به دیگران واکنش نشان دهند. اوتیسم در حال حاضر به نام اختلال طیف اوتیسم (ASD) نامیده می شود با این وصف می توان علائم بالقوه و شدت آن را منعکس نماییم. گفته می شود که متخصصان بهداشت و پزشکان مربوطه برای درمان این بیماری از روش های متفاوتی استفاده می کنند زیرا در فردی ممکن است خفیف و در دیگری شدید رخ دهد در حالی که افرادی هستند که در طیف این بیماری واقع شده اند و خفیف یا شدید به حساب نمی آیند.
در اوتیسم سه سطح وجود دارد، هر کدام منعکس کننده سطح حمایت متفاوتی می باشد که برای تعیین سطوح اوتیسم پزشکان دو مورد را در نظر می گیرند، که عبارتند از:
- توانایی ارتباطات اجتماعی با دیگران
- محدودیت ها و رفتارهای تکراری
در سطح پایین تر، ممکن است نیاز به حمایت کمتری در بیماران وجود داشته باشد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۱ علائم خفیف دارند و ممکن است نیازی به حمایت زیاد نداشته باشند. افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۲ یا ۳ علائم متوسط تا شدید دارند و نیاز به حمایت قابل توجهی دارند.
متذکر می شویم که علائم اوتیسم نیز ممکن است در طول زمان تغییر کند، امکان رخداد بیشتر یا کمتر و حتی شدت آن وجود دارد.
اوتیسم سطح ۱ چگونه است؟
افراد مبتلا به بیماری اوتیسم سطح ۱ دارای مسائل قابل توجه با مهارت های خوب و برقراری ارتباط با دیگران هستند. آن ها معمولا می توانند یک مکالمه داشته باشند، اما ممکن است دشوار و همراه با لکنت باشد. این افراد ممکن است در ارتباط برقرار کردن با دیگران مشکل داشته باشند و به همین دلیل باید مورد توجه و حمایت قرار گیرند.
علائم اوتیسم سطح ۱
- کاهش علاقه به تعاملات اجتماعی یا فعالیت های اجتماعی
- دشواری تعاملات اجتماعی، مانند صحبت کردن با یک فرد
- تلاش در برقراری و حفظ یک گفتگوی معمولی با طرف مقابل
- مشکل سازگاری با تغییرات در روال یا رفتار
- مشکل برنامه ریزی و سازماندهی
اوتیسم سطح ۲ چگونه است؟
افرادی که مبتلا به اوتیسم سطح ۲ هستند، علائم مرتبط با این سطح شامل کمبود شدید مهارت های ارتباطی و غیرکلامی است. این افراد اغلب فعالیت های روزانه ندارند یا برای آنان بسیار دشوار است. در این گونه مواقع مراجعه والدین این کودکان به یک مشاوره ژنتیک می تواند مناسب باشد.
علائم اوتیسم سطح ۲
- مقابله با تغییرات به روال و محیط اطراف
- کمبود قابل توجهی از مهارت های ارتباطی کلامی و غیر کلامی
- دشوار بودن مسائل رفتاری
- پاسخ غیر معمول یا کاهش یافته به نشانه های اجتماعی، ارتباطات یا تعاملات
- مشکل سازگاری با تغییرات
- سخت بودن و عدم تلفظ جملات بسیار ساده
اوتیسم سطح ۳ چگونه است؟
این سطح اوتیسم بسیار شدید می باشد. افرادی که در این طیف قرار دارند نیاز به پشتیبانی های بسیار مهمی دارند. علاوه بر کمبود شدید مهارت های ارتباطی، افراد مبتلا به اوتیسم سطح ۳ همچنین رفتار تکراری یا محدود کننده ی را نشان می دهند. بیماران این دسته با انجام رفتارهای تکراری اشاره به تکرار مداوم و یکنواخت یک حرکت دارند. رفتارهای محدود کننده آنان باعث می شود که از دیگران فاصله بگیرند و تنهایی را برای خود انتخاب نمایند.
علائم اوتیسم سطح ۳
- کمبود قابل ملاحظه ی از مهارت های ارتباطی کلامی
- تمایل بسیار محدود به مشارکت اجتماعی و یا عدم مشارکت در تعاملات اجتماعی
- مشکل داشتن در تغییر رفتارها
- داشتن اضطراب و ناراحتی شدید همیشگی
- مقابله شدید با تغییرات غیر منتظره
چکیده مطلب
اگر پس از خواندن این مقاله، هنوز مطمئن نیستید که فرزندتان به طیف اوتیسم مبتلا است. ممکن است که بعد از رفتن به محیط های شلوغ همچون مهد یا مدرسه مربیان و معلمان به این عارضه پی ببرند. در صورت نهایی شدن این که فرزندان در طیف بیماری اوتیسم قرار دارد بهتر است هرچه زودتر به کلاس های گفتار درمانی یا کار درمانی یا روانشناس کودکان مراجعه نمایند و برای درمان فرزندشان اقدام زودهنگام انجام دهند.
