پیشگیری از مننژیت چگونه امکانپذیر است؟

پیشگیری از مننژیت

پیشگیری از مننژیت چگونه امکانپذیر است؟

مننژیت مننگوکوکی یک عفونت بالقوه جدی است که می تواند منجر به آسیب مغزی یا حتی مرگ شود. برای آگاهی از چگونگی شیوع بیماری، چگونگی پیشگیری از مننژیت و اقدامات احتیاطی برای جلوگیری از آن، ادامه مطلب را بخوانید.

درباره بیماری مننژیت چه می خواهید بدانید؟

چگونه مننژیت گسترش می یابد؟

مننژیت مننژوکوکی اغلب در اثر نوعی باکتری به نام Neisseria meningitidis ایجاد می شود. از هر 10 نفر 1 نفر این میکروب را در بینی یا گلو بدون هیچ گونه علائم و نشانه بیماری حمل می کند. به این افراد حامل گفته می شود.

حامل ها می توانند افراد دیگر را از طریق فعالیت هایی مانند موارد زیر آلوده کنند:

  • بوسیدن
  • اشتراک غذا یا ظروف
  • سرفه کردن
  • عطسه کردن

افراد مستعد می توانند پس از قرار گرفتن در معرض باکتری عامل مننژیت، دچار عفونت شوند.

این عفونت بر روی بافت ظریفی که مغز و نخاع را محاصره می کند، تأثیر می گذارد. این بافت نازک مننژ نامیده می شود. مننژیت مننگوکوکی عفونت جدی در مننژ و مایع مغزی نخاعی است. التهاب و تورم در این بافت ها می تواند فشار خطرناکی به مغز یا نخاع وارد کند.

تشخیص و درمان به موقع ضروری است. اما علائم مننژیت می تواند شبیه علائم سایر بیماری ها باشد. در نتیجه، توجه پزشکی اغلب به تأخیر می افتد.

مننژیت مننژوکوکی با داروهای آنتی بیوتیک قابل درمان است. حتی با درمان سریع آنتی بیوتیکی، فرد مبتلا به مننژیت ممکن است عواقب جدی داشته باشد که می تواند یک عمر ادامه یابد. افراد مبتلا ممکن است کاهش شنوایی، از دست دادن اندام یا از بین رفتن توانایی تفکر واضح را تجربه کنند.

اقدامات لازم برای پیشگیری از مننژیت

با معرفی واکسن های جدید، امروزه پیشگیری از مننژیت بسیار آسان تر شده است. اکثر کودکان به طور معمول واکسن مزدوج مننگوکوکی دریافت می کنند. اولین دوز معمولاً در سنین 11 تا 12 سالگی تجویز می شود. حدود 5 سال بعد یک بوستر شات داده می شود. یک واکسن قدیمی که به عنوان واکسن پلی ساکارید مننگوکوک شناخته می شود، می تواند به افرادی که بیش از 55 سال سن دارند تزریق شود. جوانان 16 تا 21 ساله بیشتر در معرض ابتلا به مننژیت قرار دارند.

واکسیناسیون به سیستم ایمنی بدن می آموزد که پروتئین های موجود در باکتری های ایجاد کننده مننژیت مننژوکوکی را تشخیص دهند. سپس سیستم ایمنی بدن باکتری ها را هدف قرار می دهد. چندین باکتری وجود دارد، اما واکسن برای همه آنها موجود نیست. واکسن های فعلی می توانند از رایج ترین سویه ها جلوگیری کنند. در حالی که کودکان اکنون واکسن را به طور معمول دریافت می کنند، ممکن است افراد مسن واکسینه نشده باشند.

فرد واکسینه نشده ای که در معرض مننژیت قرار گرفته است باید سریعاً به پزشک مراجعه کند. پزشکان اغلب دوره ای از آنتی بیوتیک ها جهت پیشگیری را تجویز می کنند. این نوع استفاده از آنتی بیوتیک می تواند از ابتلا به بیماری در فردی که اخیراً در معرض خطر قرار گرفته است جلوگیری کند. حتی اگر پزشکان نتوانند قرار گرفتن در معرض را تأیید کنند، آنها معمولاً آنتی بیوتیک را برای ایمن بودن تجویز می کنند.

رعایت بهداشت نیز می تواند به شما در جلوگیری از مواجهه کمک کند. مننژیت مننژوکوکی معمولاً از طریق تماس با بزاق یا ترشحات بینی فرد آلوده منتشر می شود. سعی کنید از به اشتراک گذاشتن نوشیدنی، ظروف یا سایر مواردی که ممکن است آغشته به بزاق باشد، خودداری کنید. همچنین، با یک فرد آلوده تماس مستقیم نداشته باشید.

درمان مننژیت و بررسی عوارض آن

موارد احتیاط

قبل از سفر به مناطق خاصی که بیماری آنجا شایع است، باید واکسیناسیون کنید. به عنوان مثال، این بیماری به طور مکرر باعث شیوع بیماری در جنوب صحرای آفریقا می شود.

گروه های خاصی نیز به احتمال زیاد به این عفونت مبتلا می شوند، از جمله:

  • سربازان
  • دانشجویان تازه وارد دانشگاه که در خوابگاه ها زندگی می کنند
  • افرادی که طحالشان آسیب دیده یا از بین رفته است
  • کارگران آزمایشگاهی
  • افراد مبتلا به اختلالات نقص سیستم ایمنی

پیشگیری از مننژیت با واکسیناسیون و رعایت بهداشت کافی امکانپذیر می باشد.

مننژیت در نوزادان

Leave A Comment