بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر نوعی زوال عقل پیشرونده است. دمانس اصطلاح وسیع تری برای شرایط ناشی از آسیب های مغزی یا بیماری هایی است که بر حافظه، تفکر و رفتار تأثیر منفی می گذارند. این تغییرات در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کنند.
طبق گزارش انجمن آلزایمر، بیماری آلزایمر 60 تا 80 درصد موارد زوال عقل را تشکیل می دهد. بیشتر افراد مبتلا به این بیماری پس از سن 65 سالگی تشخیص داده می شوند. اگر قبل از آن تشخیص داده شود، به طور کلی بیماری آلزایمر زودرس شناخته می شود.
هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما روش های درمانی وجود دارد که می تواند پیشرفت بیماری را کند کند.
حقایق آلزایمر
اگرچه بسیاری از افراد نام بیماری آلزایمر را شنیده اند، اما برخی از آن ها دقیقاً مطمئن نیستند که چیست. در این جا برخی از حقایق در مورد این شرایط آورده شده است:
بیماری آلزایمر یک بیماری مداوم است.
علائم آن به تدریج بروز می کند و اثرات آن بر روی مغز موجب تخریب بافت آن می شود.
هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد اما درمان می تواند به روند پیشرفت بیماری کمک کند و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.
هر کسی می تواند به بیماری آلزایمر مبتلا شود اما افراد خاصی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آن هستند. این شامل افراد بالای 65 سال و افرادی است که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.
آلزایمر و زوال عقل با هم یکسان نیستند. بیماری آلزایمر نوعی زوال عقل است.
برای بیماران مبتلا به آلزایمر هیچ نتیجه قابل انتظار خاصی وجود ندارد. برخی از افراد مدت طولانی با آسیب شناختی خفیف زندگی می کنند، در حالی که دیگران با سرعت بیشتری علائم و پیشرفت سریع تر بیماری را تجربه می کنند.
زندگی هر فرد با بیماری آلزایمر متفاوت است.
دمانس و آلزایمر
اصطلاحات “زوال عقل” و “آلزایمر” گاهی به جای هم استفاده می شوند. با این حال، این دو شرط یکسان نیستند. آلزایمر نوعی زوال عقل است.
زوال عقل اصطلاح وسیع تری برای بیماری هایی است که علائم مربوط به از دست دادن حافظه مانند فراموشی و گیجی را دارند. دمانس شامل شرایط خاص تری مانند بیماری آلزایمر، پارکینسون، آسیب مغزی و موارد دیگر است که می تواند باعث بروز این علائم شود.
علل، علائم و روش های درمانی می توانند برای این بیماری ها متفاوت باشند.
علل و عوامل خطر بیماری آلزایمر
متخصصان عوامل خطر خاصی را شناسایی کرده اند، از جمله:
سن. بیشتر افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند، 65 سال به بالا دارند.
سابقه خانوادگی. اگر یکی از اعضای خانواده نزدیک شما به این بیماری مبتلا شده است، احتمال ابتلا در شما بالاتر است.
ژنتیک. ژن های خاصی با بیماری آلزایمر در ارتباط هستند.
داشتن یک یا چند مورد از این عوامل خطر به معنای ابتلا به بیماری آلزایمر نیست. این به سادگی سطح خطر شما را افزایش می دهد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد خطر شخصی ابتلا به این بیماری، با پزشک خود صحبت کنید.
آلزایمر و ژنتیک
در حالی که هیچ علت قابل تشخیصی برای آلزایمر وجود ندارد، اما ژنتیک ممکن است نقشی اساسی داشته باشد. به طور خاص یک ژن مورد توجه محققان است. آپولیپوپروتئین E (APOE) ژنی است که با شروع علائم آلزایمر در بزرگسالان مسن ارتباط دارد.
آزمایش خون می تواند تعیین کند که آیا این ژن را دارید یا خیر، که خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می دهد. به خاطر داشته باشید که حتی اگر کسی این ژن را داشته باشد، ممکن است به آلزایمر مبتلا نشود.
عکس این امر نیز صادق است: کسی ممکن است به آلزایمر مبتلا شود حتی اگر ژن نداشته باشد. هیچ راهی وجود ندارد که بتوان با اطمینان گفت که آیا فردی به آلزایمر مبتلا می شود یا خیر.
سایر ژن ها نیز می توانند خطر ابتلا به آلزایمر و آلزایمر زودرس را افزایش دهند.
علائم بیماری آلزایمر
همه افراد هر از گاهی اپیزودهایی از فراموشی دارند. اما افراد مبتلا به بیماری آلزایمر برخی از رفتارها و علائم مداوم را نشان می دهند که با گذشت زمان بدتر می شوند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:
- از دست دادن حافظه که بر فعالیت های روزمره تأثیر می گذارد، مانند توانایی در ملاقات ها
- در کارهای آشنا مانند استفاده از اجاق گاز مشکل دارید
- مشکلات در حل مسئله
- مشکل در گفتار یا نوشتن
- درمورد زمان ها یا مکان ها گمراه شوید
- کاهش قضاوت
- کاهش بهداشت شخصی
- تغییر روحیه و شخصیت
- کناره گیری از دوستان، خانواده و جامعه
علائم با توجه به مرحله بیماری تغییر می کند.
مراحل آلزایمر
آلزایمر یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم با گذشت زمان به تدریج بدتر می شوند. آلزایمر به هفت مرحله تقسیم می شود:
مرحله 1. در این مرحله هیچ علامتی وجود ندارد اما ممکن است یک تشخیص زودرس بر اساس سابقه خانوادگی وجود داشته باشد.
مرحله 2. اولین علائم مانند فراموشی ظاهر می شود.
مرحله 3. اختلالات جسمی و روانی خفیف مانند کاهش حافظه و تمرکز ظاهر می شود. این موارد ممکن است فقط توسط شخص بسیار نزدیک به فرد قابل مشاهده باشد.
مرحله 4. آلزایمر اغلب در این مرحله تشخیص داده می شود، اما هنوز هم خفیف در نظر گرفته می شود. از دست دادن حافظه و عدم توانایی در انجام کارهای روزمره مشهود است.
مرحله 5. علائم متوسط تا شدید نیاز به کمک عزیزان یا مراقبان دارد.
مرحله 6. در این مرحله، یک فرد مبتلا به آلزایمر ممکن است در انجام کارهای اساسی، مانند غذا خوردن و پوشیدن لباس، به کمک نیاز داشته باشد.
مرحله 7. این مرحله شدیدترین و آخرین مرحله آلزایمر است. ممکن است گفتار و حالت های صورت از بین برود.
هرچه فرد در این مراحل پیشرفت می کند، نیاز به حمایت روز افزون از طرف مراقبین دارد.
شروع زودهنگام آلزایمر
آلزایمر به طور معمول افراد 65 سال به بالا را درگیر می کند. با این حال، ممکن است در40 یا 50 سالگی رخ دهد. به این حالت شروع زودرس یا شروع جوان تر، آلزایمر گفته می شود. این نوع آلزایمر حدود 5 درصد از کل افراد مبتلا را درگیر می کند.
علائم شروع زودرس آلزایمر می تواند از دست دادن حافظه خفیف و مشکل در تمرکز یا اتمام کارهای روزمره باشد. یافتن کلمات مناسب دشوار است و ممکن است زمان را از دست بدهید. مشکلات بینایی خفیف مانند مشکل در گفتن مسافت نیز ممکن است رخ دهد.
افراد خاصی بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند.
