علائم اختلال دو قطبی
اختلال دو قطبی یک بیماری روانی است که با تغییرات شدید در خلق و خو مشخص می شود. زمان های اوج دوره های شیدایی هستند، در حالی که در مقابل آن زمان افول دوره های افسردگی هستند. تغییرات خلقی حتی ممکن است مخلوط شوند، بنابراین ممکن است همزمان احساس نشاط و افسردگی کنید. با شناخت علائم اختلال دو قطبی و مراجعه به روان شناس در زمان مناسب می توان از عوارض آن پیشگیری کرد.
اختلال دو قطبی یک تشخیص نادر نیست. مطالعه ای در سال 2005 نشان داد که 2.6 درصد جمعیت ایالات متحده، یا بیش از 5 میلیون نفر، با نوعی اختلال دو قطبی زندگی می کنند. علائم در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی فرد ظاهر می شود، اما ممکن است در کودکان نیز وجود داشته باشد. زنان بیشتر از مردان دچار این اختلال می شوند، اگرچه دلیل این امر هنوز مشخص نیست.
تشخیص اختلال دو قطبی دشوار است، اما علائم یا نشانه هایی وجود دارد که می توانید به دنبال آن ها باشید.
علائم اختلال دو قطبی چیست؟
علائم و نشانه های اختلال دو قطبی متنوع است. بسیاری از این علائم همچنین می تواند به دلیل شرایط دیگر نیز ایجاد شود و تشخیص این وضعیت را سخت می کند.
علائم اختلال دو قطبی را می توان به طور کلی به علائم مانیا، و علائم افسردگی تقسیم کرد.
7 نشانه شیدایی
شیدایی می تواند علائم دیگری را نیز ایجاد کند، اما هفت مورد از علائم اصلی این مرحله از اختلال دو قطبی است:
- برای مدت طولانی احساس خوشحالی بیش از حد یا “بالا بودن” می کنید
- کاهش نیاز به خواب
- صحبت بسیار سریع، اغلب با افکار مسابقه ای
- احساس بی قراری یا تکانشگری شدید
- به راحتی حواس پرت می شود
- داشتن اعتماد به نفس بیش از حد در توانایی های خود
- درگیر کردن یک رفتار پرخطر، مانند داشتن رابطه جنسی تکانشی، قمار با پس انداز زندگی، یا خرج کردن پول بیش از حد
7 نشانه افسردگی
مانند شیدایی، افسردگی می تواند علائم دیگری را نیز ایجاد کند، اما در اینجا هفت مورد از علائم اصلی افسردگی ناشی از اختلال دو قطبی وجود دارد:
- برای مدت طولانی احساس غم یا ناامیدی می کنید
- کناره گیری از دوستان و خانواده
- از دست دادن علاقه به فعالیت هایی که زمانی از آن ها لذت می بردید
- تغییر قابل توجهی در اشتها
- احساس خستگی شدید یا کمبود انرژی
- مشکلات حافظه، تمرکز و تصمیم گیری
- فکر کردن یا اقدام به خودکشی، یا مشغولیت داشتن با مرگ
پیشگیری از خودکشی
اگر فکر می کنید کسی در معرض خطر آسیب زدن به خود یا به شخص دیگر است:
- با شماره 115 یا شماره اورژانس محلی خود تماس بگیرید.
- تا رسیدن کمک با او بمانید.
- هرگونه اسلحه، چاقو، دارو یا سایر مواردی که ممکن است آسیب رسان باشد را بردارید.
- گوش کنید، اما قضاوت نکنید، بحث نکنید، تهدید نکنید، یا داد نزنید.
انواع و علائم اختلال دو قطبی
چهار نوع اختلال دو قطبی وجود دارد، اما دو نوع آن اغلب تشخیص داده می شوند.
دو قطبی نوع 1
این شکل کلاسیک از اختلال دو قطبی قبلا “افسردگی جنون” نامیده می شد. در دو قطبی نوع 1، مراحل شیدایی روشن است. رفتار و جابه جایی روحیه فرد بسیار شدید است و رفتار او به سرعت تشدید می شود تا زمانی که کنترل او خارج شود. در صورت عدم درمان ممکن است فرد در رده موارد اورژانسی قرار گیرد.
برای داشتن دو قطبی نوع 1، شخص باید قسمت های شیدایی داشته باشد. برای این که یک اتفاق یک قسمت جنون آمیز تلقی شود، باید:
- شامل تغییر در خلق و خو یا رفتارهایی است که برخلاف رفتار معمول فرد است
- در بیشتر قسمت های روز، تقریباً هر روز در کنار این فرد حضور داشته باشید
- حداقل یک هفته دوام بیاورید مگر این که علائم آن قدر شدید باشد که فرد به مراقبت فوری در بیمارستان نیاز داشته باشد
- افراد مبتلا به دو قطبی I نیز به طور معمول دارای دوره های افسردگی هستند، اما برای تشخیص دو قطبی نوع 1 حتما به یک دوره افسردگی نیاز نیست.
دو قطبی نوع 2
دو قطبی II شایعتر از دو قطبی نوع 1 است. علائم اختلال دو قطبی نوع 2 شامل علائم افسردگی نیز می شود، اما علائم شیدایی آن شدت کمتری دارد و علائم هیپومانیک نامیده می شود. هیپومانیا اغلب بدون درمان بدتر می شود و فرد می تواند به شدت مانیک یا افسرده شود.
در Bipolar II برای مردم سخت تر است که خودشان را ببینند و اغلب دوستان یا عزیزان می توانند شخصی با این نوع را برای کمک تشویق کنند.
انواع نادرتر اختلال دو قطبی
دو نوع دیگر از این اختلال وجود دارد که کمتر از دو قطبی I و II شایع است. اختلال سیکلوتایمیک شامل تغییر در خلق و خو و جابه جایی هایی مشابه دو قطبی I و II است، اما شیفت ها اغلب ماهیت چشمگیری ندارند. یک فرد مبتلا به اختلال سیکلوتیمیک اغلب می تواند بدون دارو عملکرد طبیعی داشته باشد، هرچند ممکن است سخت باشد. با گذشت زمان، تغییرات خلقی فرد ممکن است به تشخیص دو قطبی I یا II تبدیل شود.
تشخیص و درمان دو قطبی
اگرچه تشخیص اختلال دوقطبی دشوار است، اما پس از شناسایی می توان آن را درمان کرد.
تشخیص
تا زمانی که شیدایی شدید نداشته باشید، تشخیص علائم اختلال دو قطبی دشوار است. افرادی که هیپومانیا دارند ممکن است بیش از حد معمول انرژی و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشند همچنین پر از ایده هستند و می توانند خواب کمتری داشته باشند. این ها مواردی است که به سختی کسی از آن ها شکایت دارد.
در صورت افسردگی به احتمال زیاد به دنبال کمک می گردید، اما ممکن است پزشک در آن صورت جنون را مشاهده نکند. شناخت علائم اختلال دو قطبی بسیار مهم است.
درمان
به محض تشخیص، پزشک در مورد یک برنامه درمانی که برای شما بهتر باشد تصمیم می گیرد. درمان اختلال دو قطبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- دارو
- رفتار درمانی
- درمان سوء مصرف مواد
- درمان الکتروشوک
یک روانپزشک مجاز معمولاً درمان شما را مدیریت می کند. همچنین ممکن است یک مددکار اجتماعی، روانشناس یا پرستار روانپزشکی درگیر مراقبت های شما باشد.
با دکتر خود درباره علائم اختلال دو قطبی صحبت کنید
اگر فکر می کنید که شما یا یکی از عزیزانتان علائم یا نشانه هایی از اختلال دو قطبی را دارید، اولین قدم شما باید صحبت با پزشک خود باشد. فقط یک متخصص پزشکی آموزش دیده می تواند این اختلال را تشخیص دهد، و تشخیص کلید اصلی درمان مناسب است. دارو درمانی یا سایر گزینه های درمانی می تواند به شما یا عزیز شما کمک کند علائم را تحت کنترل درآورده و زندگی راضی کننده و کامل داشته باشید.
پرسش و پاسخ
سوال:
تفاوت علائم اختلال دو قطبی در کودکان و نوجوانان با علائم اختلال دو قطبی در بزرگسالان چیست؟
پاسخ:
در صورت وجود اختلال دو قطبی، کودکان ممکن است علائم افسردگی مختلفی را نشان دهند. به عنوان مثال، كودكان و نوجوانان ممكن است به جای روحیه افسرده، خلق و خوی تحریک پذیر نشان دهند. به همین ترتیب، ممکن است آن ها نتوانند افزایش وزن مورد انتظار را که برای دوره رشد خاص آن ها طبیعی است، برآورده کنند. یکی از علائم مختص مرحله شیدایی بیماری این است که، کودکان ممکن است احمق به نظر برسند. یعنی خارج از آن چه برای سطح رشد کودک در آن دوران انتظار می رود. به عبارت دیگر، در مهمانی ها یا سایر رویدادهای اجتماعی، کودکان احمقانه و سرخوش هستند و اوقات خوبی را سپری می کنند. اما اگر در مدرسه یا در خانه وقتی در شرایط مهمانی نیست هنوز این رفتارها را ادا کند، کودک ممکن است معیار “A” برای اختلال دو قطبی را داشته باشد. به همین ترتیب، کودکان ممکن است توانایی ها را تا حد خطر بیش از حد ارزیابی کنند. آن ها ممکن است برنامه های دقیق و غیر واقعی را برای پروژه هایی شروع کنند که به وضوح فراتر از توانایی آن ها است. کودک همچنین ممکن است به طور ناگهانی مشغله های جنسی را شروع کند که برای سطح رشد کودک نامناسب است (البته با این فرض که کودک مورد آزار جنسی قرار نگرفته یا در معرض مواد صریح جنسی قرار نگرفته باشد).
