تشخیص پیش از لانه گزینی از چه طریقی انجام می شود؟

تشخیص پیش از لانه گزینی

PGD یا تشخیص پیش از لانه گزینی ​​تکنیکی است که زوج ها را قادر می سازد تا بیماری های خاص به ارث برده شده در خانواده خود را متوقف کرده و از انتقال آن به نسل آینده خود جلوگیری کنند. این فرآیند بطور بالقوه ای به والدین کمک می کند تا از تولد یک کودک با یک بیماری ژنتیکی جدی جلوگیری کند. روش PGD شبیه به لقاح آزمایشگاهی یا همان IVF (in vitro fertilisation) است و تفاوتشان در این است که PGD یک گام اضافی برای بررسی اینکه آیا جنین ها تحت تأثیر یک بیماری ژنتیکی جدی قرار دارند یا خیر را طی می کند. مرکز ژنتیک پزشکی سیتوژنوم در این مقاله قصد دارد توضیح دهد که تشخیص پیش از لانه گزینی از چه طریقی انجام می شود؟ و نکات مهم در مورد این متد شگفت انگیز را بازگو نماید.

نحوه انجام روش تشخیص پیش از لانه گزینی (PGD)

بسیاری از زوج ها دوست دارند بدانند که تشخیص پیش از لانه گزینی از چه طریقی انجام می شود؟ در ادامه چرخه معمول PGD را خواهید خواند:

  1. مرحله 1: تحریک تخمدان

به منظور تشکیل جنین، تخمدان های خانم باید به طور مصنوعی با استفاده از هورمون های مخصوص تحریک شوند تا چندین تخمک (سلول جنسی زنانه) را در یک زمان تولید کنند. از آنجایی که تعداد قابل توجهی از جنین های زن و شوهر به احتمال زیاد تحت تاثیر ناهنجاری ژنتیکی یا کروموزومی قرار می گیرند، پزشکان باید تعداد زیادی جنین را برای بالا بردن شانس موفقیت ایجاد کنند.

  • مرحله 2: جمع آوری تخمک از تخمدان

در زمان مناسب، تخمک ها طی یک روش جراحی شناسایی شده و تحت روشی به نام “تخمک کِشی” از تخمدان ها خارج می گردند. هنگامی که تخمک ها برداشته شوند، بازرسی می شوند تا تعیین گردد که ظاهر بالغ و طبیعی دارند یا خیر.

  • مرحله 3: آغاز تلقیح با تزریق اسپرم

در این مرحله از PGD باید لقاح (ترکیب موفقیت آمیز اسپرم با تخمک) انجام شود تا باروری را بتوان آغاز نمود. لقاح دادن اسپرم (سلول جنسی مردانه) از طریق روش معروف لقاح آزمایشگاهی (IVF) انجام می شود. طی این متد، اسپرم و تخمک ها در یک ظرف کشت آزمایشگاهی قرار می گیرند تا بتوانند با یکدیگر ترکیب و بارور شوند. اسپرم تنها در مرکز تخمک تزریق می شود و به این روش ICSI گفته می شود.

  • مرحله 4: اطمینن از موفقیت آمیز بودن لقاح

صبح بعد از تزریق و تلقیح اسپرم، جنین شناس ها به دقت هر تخمک را بررسی می کنند تا ببیند آیا باروری رخ داده است یا خیر.

  • مرحله 5: بیوپسی (نمونه برداری) جنین

تخمک هایی که با موفقیت بارور شده باشند، در آزمایشگاه به مدت 5 الی 6 روز رشد می کنند، در این زمان جنین چیزی حدود 100 تا 150 سلول دارد و “بلاستوسیست” نامیده می شود. در این مرحله بیوپسی تروپکتودرم (سلول هایی که جفت را تشکیل می دهند) اتفاق می افتد. این تکنیک بسیار تخصصی است زیرا حذف این سلول ها نباید به جنین آسیب برساند، بنابراین تنها می تواند توسط جنین شناسان انجام شود که دارای مجوز و تحصیلات مرتبط هستند.

  • مرحله 6: آزمایش سلول های جنین به منظور تایید سلامتی

سلول های دریافت شده از بلاستوسیست باید مورد آزمایش قرار بگیرند تا مشخص شود که آیا جنین ها دارای اختلالاتی که باعث ایجاد بیماری ژنتیکی می شوند هستند یا نه.

  • مرحله 7: انتقال جنین

تنها جنین هایی که اختلال و بیماری ژنتیکی خاصی ندارند و جواب آزمایششان بی خطر شده است، امکان این را دارند که به رحم مادر انتقال داده شوند. معمولا فقط یک جنین در هر مرتبه به رحم منتقل می شود تا از تولد چند قلویی جلوگیری شود. هر جنین سالمی که باقی مانده باشد برای استفاده بعدی فریز خواهد شد. این جنین هایی که تحت تأثیر بیماری های ارثی قرار می گیرند مجاز به از بین رفتن هستند و گاهی از زوج ها خواسته می شود که این جنین ها را برای پژوهش های بالینی و آموزشی به مراکز تحقیقاتی اهدا کنند.

  • مرحله 8: آزمون بارداری

دوازده روز پس از انتقال جنین به رحم مادر، خانم برای انجام آزمایش حاملگی ارجاع داده می شود. آزمایش بارداری مثبت به این معنی است که جنین با موفقیت لانه گززینی کرده و بارداری آغاز شده است.

شانس موفقیت و سلامتی جنین در IVF

شانس موفقیت و عوامل محدود کننده PGD

ارزیابی میزان موفقیت برای PGD دشوار است زیرا اطلاعات کمی در این مورد در دسترس است. موفقیت این روش بستگی به عوامل بسیاری از جمله سن و وزن خانم دارد؛ علاوه بر این گاهی اوقات هیچ جنینی برای انتقال به رحم مناسب نخواهند بود، به دلایلی از جمله:

  1. تخمک در تخمدان ها به اندازه کافی تولید نمی شود
  2. تخمک ها به خوبی بارور نمی شوند
  3. جنین ها به مرحله بلاستوسیست نمی رسند
  4. تمام جنین ها تحت تاثیر آن بیماری ژنتیکی قرار می گیرند.

آیا تشخیص پیش از لانه گزینی سلامت یک کودک را بدون قید و شرط تضمین می کند؟

دقت PGD برای هر فرد با توجه به بیماری او متفاوت خواهد بود و این امکان وجود دارد که تست در موارد زیادی 100٪ قابل اعتماد یا قطعی باشد. با این حال ما غالبا دقت این تست را برای تمامی زوج ها بین 98 الی 99٪ در نظر می گیریم. خطرات ناشی از تشخیص پیش از لانه گزینی وابسته به شرایطی است که طی PGD به وجود بیاید. تمام کسانی که از PGD استفاده کنند باید آزمایش های تشخیصی قبل از تولد (مانند آمنیوسنتز یا CVS) را انجام دهند.

چرا PGD مهم است؟

PGD ​​مهم است زیرا این فناوری نوید کاهش بروز بیماری های ژنتیکی را می دهد. تا به امروز تعداد فزاینده ای از بیماری های ژنتیکی تهدید کننده زندگی و ناتوان کننده می توانند قبل از انتقال به جنین مورد آزمایش واقع شوند. همچنین گزینه های باروری را در دسترس خانواده های در معرض خطر قرار می دهد.

نویسنده و مترجم: دکتر سارا فرخی مشاور ژنتیک

Leave A Comment